سیستم 1 اولین پاسخگو است؛ جایی که ما در ابتدا برای پاسخگویی به سوالات یا حل مسائل به آن مراجعه می کنیم. این قسمت به طور خودکار و ناخودآگاه عمل می کند و زحمتی به خود نمی دهد. این سیستم با کلیشه ها و خاطرات قضاوت می کند. هم چنین تمایل دارد که بین تمام رخدادها ارتباط علت و معلولی ایجاد کند؛ حتی رخدادهایی که ارتباطی به هم ندارند. درواقع مغز ما با استفاده از این سیستم، برای پاسخ گویی نیازی به تفکر آگاهانه ندارد. وقتی محرکی وارد عمل می شود، سیستم 1 پاسخ می دهد. این سیستم اتوماتیک، حسی و بازتابی، پاسخ گوی پیش فرض در زندگی است و بیشتر مسائل از جمله تصمیم گیری های مالی را در زندگی کنترل می کند. سیستم 1 بر پایه برداشت ها و احساسات، عمل می کند. سیستم 2 مغز متفکر ماست؛ جایی که منطق را به کار می گیریم، به آینده فکر می کنیم و رفتار خود را کنترل می کنیم. توان تفکر، برنامه ریزی و کنترل رفتار، چیزی است که بشر را از دیگر گونه هایی که مغز دارند جدا می کند.

مساله اینجاست که سیستم 2 نیازمند تمرکز و تلاش بیشتری است. ما باید به طور آگاهانه این بخش از مغز را درگیر کنیم. این یک پاسخ پیش فرض یا خودکار نیست. ما می توانیم با پرسیدن سوالاتی مثل «من در چه صورتی ممکن است مرتکب اشتباه شوم؟ یا دلیل این پیشامد چیست؟» آن را درگیر کنیم. سیستم 2 برای پرسیدن سوالات عمیق تر هم نیازمند نیروی ذهن است و هم نیازمند زمان کافی برای تحلیل موقعیت و پاسخ دادن.

سیستم 2 در یک زمان فقط می تواند به یک مساله یا مشکل فکر کند. اگر سیستم 2 مشغول حل یک مسئله باشد، سیستم 1 به طور اتوماتیک به هر محرک دیگری پاسخ خواهدداد. سیستم 2 همزمان نمی تواند به چند موضوع فکر کند. بنابراین بسیار مهم است که وقتی تصمیمات مالی می گیریم، چه بودجه بندی باشد، چه یک خرید بزرگ و چه یک سرمایه گذاری، حواسمان جمع باشد. باید سیستم 2 را درگیر کرد. برای درگیر کردن سیستم 2 باید تلاش کنیم و انرژی صرف کنیم. مغز مثل بدنمان ترجیح می دهد تلاش نکند. وقتی محرکی را دریافت می کنیم و نیاز به حل یک مشکل یا گرفتن یک تصمیم داریم، مایل هستیم با سیستم 1 که سریع و بدون دردسر است و انرژی صرف نمی کند، پاسخ بدهیم؛ اما سیستم 2 به سرعت از ما انرژی می گیرد. درواقع به دلیل یک نیاز زیستی، سیستم 1 پیش فرض ما قرار گرفته است. ذهن ما تقریبا 11 میلیون بیت اطلاعات را در هر ثانیه مدیریت می کند.

منبع