هم کودک و هم پدرومادر باید این نکته را بدانند که کودکان با بزرگترها فرق
می‌کنند و با بزرگ‌شدن این تفاوت‌ها کم می‌شود. زیرا پایه رشد در نابرابری
است.
دو فاکتور در کاهش این فاصله دخیل است: ۱- افزایش سن کودک ۲-
مسئولیت‌پذیری کودک. یعنی کودک با افزایش سن، مسئولیت‌هایش بیشتر شده و به
تناسب بالارفتن مسئولیت، آزادی‌های او نیز افزایش می‌یابد و فاصله‌اش با
والدین کم و کمتر می‌شود. زمانی‌که صددرصد مسئولیت به دوش او محول شد با
والدین برابر می‌شود.
کودک شما نباید نفر اول خانواده باشد. کودک
دایما تلاش می‌کند افسار زندگی را از شما برباید. هیچگاه به او چنین
اجازه‌ای را ندهید. در عوض در بازی به او اجازه دهید تصمیم گیرنده اصلی
باشد.
«هماهنگی پدر و مادر»، لازمه تربیت کودک است.
به
یاد داشته باشید که کودک شما «آینه» تمام نمای رفتار شماست. کودکان آنگونه
رفتار می‌کنند که می‌آموزند. درواقع فرزندان ما همان‌گونه می‌شوند که ما
هستیم.
سه قانون بسیار مهم که باید کودک آنها را رعایت کند:
۱. «زدن»، «گازگرفتن» و «پرتاب‌کردن» در هر حالتی ممنوع است
۲. زمان مشخص خواب
۳. بستن کمربند در خودرو(فرقی نمی‌کند جلو یا عقب)
این قوانین را بارها و بارها برای کودک توضیح دهید
به یاد داشته باشید وظیفه پدر و مادر، پرورش کودک است نه فرمان صادر کردن و دستور دادن!
پدرومادر
در طول روز فقط تعداد محدودی کارت «نه» در اختیار دارند. موقعیتی را در
خانه به‌وجود آورید که دایما مجبور نباشید به کودک «نه» یا «نکن» بگویید.
کودکان موجودات فراموشکاری هستند، قوانین را هر از چند گاهی برایشان مرور کنید.
اجرای قانون از خود قانون مهم‌تر است در ضمن قوانین مربوط به خانه مادربزرگ و پدربزرگ ارتباطی با خانه ما ندارد.
پیش از انجام هر کاری ابتدا کودک را برای آن کار آماده کنید. کودکان تحمل تغییرات آنی را ندارند.
آینده کودک، امروز است. خوشبختی و سلامت روانی کودک در آینده بستگی به رفتار درست و خوب امروز ما دارد.