تا به حال شده فرزندتان از اینکه قد کوتاه یا بلندی دارد یا اینکه موهایش کم پشت است یا بینی بزرگی دارد یا عینکی است به شما گله کند؟ بسیاری از این ویژگی ها ذاتی است و گرچه برای برخی درمان ها و روش های پیشگیری وجود دارد، اما باید واقعیتی را پذیرفت و با آن کنار آمد. اگر این مهارت مهم را به بچه ها نیاموزید قطعا او در کنار آمدن با دیگر واقعیت های زندگی اش مشکل خواهد داشت. آیا می دانید چطور باید به فرزندتان کمک کنید ظاهرش را آنگونه که هست، بپذیرد؟

در آغاز بیایید ببینیم کدام کودکان خود را با دیگران مقایسه می کنند. کودکان ۶ ساله خودمحور هستند، یعنی فقط از زاویه دید خود به دنیا نگاه می کنند. اما بعد از اتمام ۶ سالگی و مخصوصا با ورود به نوجوانی، دید او برعکس می شود، یعنی تمام وقت فکر می کند تماشاگر خیالی دارد و تلاش می کند از زوایه دید دیگران به خود نگاه کند. نوجوان در واقع به دنبال این است که خود را مثل دیگران نشان دهد تا کانون توجه و به زعم خود زیباتر شود و چیزی برای ارائه به اجتماع داشته باشد.

مانع تشدید خودزشت انگاری نوجوان شوید
همه انسان ها در نوجوانی احساس می کنند به نوعی زشت تر از دیگران هستند، مثلا پیشانی کوتاهی دارند، دماغشان بزرگ است، قد کوتاهی دارند و... این موضوع کاملا طبیعی است. نوجوان با تفکر «احساسی» چهره خود را از دید دیگران ارزیابی می کند مثلا چون فکر می کند دماغش بزرگ است، احساس می کند دیگران هم آن را بزرگ می بینند. از سوی دیگر، در نوجوانی پدیده ای به نام «انتشار» وجود دارد. یعنی وقتی در یک جمع فردی از احساسی صحبت می کند، ناخودآگاه نوجوان هم متوجه همان احساس در خودش می شود. چیزی شبیه خود بیمارانگاری. از اینها مهم تر، واکنش هایی است که اطرافیان نوجوان به چهره و اندامشان نشان می دهند. مثلا رفتار مادری که مرتب روبروی آینه می ایستد و خود را ورانداز می کند یا در صحبت با دیگران مدام به فکر عمل های زیبایی است، الگوی بدی برای نوجوان است.

منبع