یکی از اصولی که در برخورد با نوجوانان به‌خصوص در مراحل پایانی دوران نوجوانی باید رعایت شود، مشورت و گفت‌وگو با آن‌هاست.
پدر
و مادر در این زمان باید همواره با فرزندان خود تعامل و گفت‌وگو داشته
باشند. هنگامی که با نوجوان درباره‌ی مسئله‌ای مشورت و نظرخواهی می‌کنیم،
احساس ارزش‌مندی به او القاء می‌شود و حس می‌کند والدینش او را قبول داشته و
به او اعتماد دارند از این رو احساس غرور، سربلندی و شادمانی می‌کنند.
مشورت
با فرزندان سبب ایجاد تفکر خلاق در آن‌ها و پرورش حس مسئولیت و
واقعیت‌پذیری در نوجوان می‌شود. نوجوان ناچار می‌شود درباره‌ی جنبه‌های
مختلف مسئله‌ای که به او سپرده شده فکر کند و برنامه‌ای تنظیم نماید و
هنگام جمع‌آوری اطلاعات و ارائه‌ی برنامه‌ریزی با واقعیت‌های زیاد زندگی
آشنا شده و تجربه به دست آورد. گفت‌وگو با فرزندان در تامین سلامت روانی و
پرورش اندیشه‌شان و هم‌چنین ایجاد توازن و تعادل در روابط صحیح پدر و مادر
با آن‌ها نقش اساسی داشته و از اثرگذارترین برنامه‌های تربیتی و ارتباطی
با نوجوان شمرده می‌شود. پیامبر اکرم (ص) در این زمینه می‌فرماید: «فرزند
آدمی در هفت سال اول زندگی سرور و بزرگ است و در هفت سال دوم مطیع و
فرمان‌بردار و در هفت سال سوم وزیر و مشاور پدر و مادر است.» (وسائل
الشیعه، ج 15، ص195)
در حقیقت اولین قدم برای ایجاد رابطه‌ای
صمیمانه با نوجوان این است که او را همان‌گونه که هست قبول داشته باشید. با
همه‌ی استعدادها و کاستی‌هایش. به او به چشم فردی مستقل که دارای سلیقه و
عقیده‌ی خاصی است نگاه کرده و کمکش کنید از مرحله‌ی سخت نوجوانی عبور کرده
و قدم به جوانی بگذارد.
ارتباط باید دو طرفه باشد:
اگر برخورد با نوجوان، ارتباطی یک‌طرفه و به صورت بالا به پایین و امری و
دستوری باشد به عصیان و تمرد او منتهی شده و به رابطه‌ی عاطفی شما شدیداً
لطمه می‌زند. سنین نوجوانی دوران حساسی است. در این سال‌ها پسرهای نوجوان
که در منزل از نظر احساسات درک نمی‌شوند، به جامعه‌ی دوستان ناباب قدم
می‌گذارند و دختران نوجوان که احساس کمبود محبت می‌کنند به سوی محبت دیگران
سوق داده می‌شوند.