این موقعیت را در ذهن مجسم کنید: تازه با فردی آشنا شده‌اید، او خیلی مشتاق رفتار می‌کند. از هر فرصتی برای پیام دادن و تماس گرفتن استفاده می‌کند. خیلی زود و با فواصل کم با یکدیگر قرار می‌گذارید تا در کنار هم به تفریح و خوشگذرانی بپردازید.
اما این مساله برای برخی از افراد مثل پتک می‌ماند؛ چرا؟ چون احساس می‌کنند نزدیکی بیش از حد چهارچوب‌های فردی آنها را تهدید می‌کند. حس می‌کنند فرد جدید زندگی‌شان پا را فراتر از آنچه باید گذاشته و روند عادی زندگی آنها را به‌هم‌ریخته است.
حتی ممکن است احساس ترس و نگرانی به آنها دست بدهد به طوری که از نزدیک شدن و صمیمی بودن هراس پیدا کنند و با بدبینی کامل رابطه عاطفی خود را خراب کنند.
نگرانی و اضطراب تخریب‌گر اصلی روابط عاطفی هستند
بر اساس نتایج تحقیقات یک روانشناس آمریکایی موسوم به هال شورین حدود ۱۷ درصد از بزرگسالانی که در فرهنگ غربی رشد کرده‌اند از صمیمی شدن و نزدیکی زیاد به دیگر انسان‌ها وحشت دارند. به همین خاطر در روابط عاطفی خود نیز صمیمیت چندانی ندارند.
هنگامی که اشخاص در روابط خود مضطرب هستند این مساله روی نحوه رفتارشان تاثیر مستقیم می‌گذارد. به این صورت که این لایه تنشی اضافه در مغزشان مانع از این می‌شود که خود واقعی‌شان باشند و از لحظه‌هایشان لذت ببرند.
شورین می گوید: شما وقتی با عشقتان قرار می‌گذارید دوست دارید همه لحظه‌هایتان به خوشی و شادی و آرامش سپری شود و از در کنار هم بودن نهایت استفاده را ببرید. اما در ذهنتان مشغول فکر کردن هستید و دایما در ذهنتان خود را کنترل می‌کنید. این نگرانی و اضطراب سبب می‌شود تا نتوانید صمیمیت کامل و کافی با مخاطب خود داشته باشید.
تمام این مشکلات ناشی از محدودیت‌هایی است که برای خودتان تعیین کرده‌اید و برای پایبند بودن به آنها، رابطه خود را خراب می‌کنید.
از یک منظر هم می‌توان این نگرانی را ناشی از ایده‌آل‌گرا بودن فرد دانست که دو نوع مختلف دارد: موثر و غیر موثر.