در بسیاری از موارد کودکان مبتلا دوست دارند که مورد توجه قرار گیرند و گاه مشکل اساسی این کودکان آن است که در شناخت و اعمال روش های ارتباطی توانمند نیستند، نه اینکه تمایلی به ارتباط ندارند.
باور غلط: کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هرگز تماس چشمی برقرار نمی کنند.
تصحیح: اشکال در برقراری ارتباط چشمی مناسب یکی از علائم احتمالی در کودکان مبتلا است، اما این علامت تنها یکی از علائمی است که ممکن است در این کودکان وجود داشته باشد، بعضی از کودکان مبتلا ممکن است اصولاً فاقد این توانمندی باشند و در بعضی دیگر میزان توانمندی مزبور با حدی که نسبت به سن آنها انتظار می رود هماهنگ نیست.
گاه حتی ممکن است که تماس چشمی در این افراد از حد معمول بیشتر و نامتناسب باشد.
باور غلط: کودکان مبتلا به اوتیسم تمایلی به ابراز محبت و عاطفه ندارند.
تصحیح: در بسیاری از موارد کودکان مبتلا دوست دارند که مورد توجه قرار گیرند و نیز ارتباط برقرار کنند و گاه مشکل اساسی این کودکان آن است که در شناخت و اعمال روش های ارتباطی توانمند نیستند، نه اینکه تمایلی به ارتباط ندارند.
این ناتوانی گاه منجر به نشان دادن روش های غیر معمول برای ارتباط می شود که در علائم اختلال ذکر شده اند.
باور غلط: هیچیک از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم قادر به حرف زدن نیستند.
تصحیح: بسیاری از این کودکان مشکلاتی در تکلم دارند. اما مشکل در تکلم تنها به معنی حرف نزدن نیست.
بعضی از این کودکان نمی توانند کلام خود را به نحو مناسب برای هدایت تعامل اجتماعی مورد استفاده قرار دهند، گروهی از آنها حتی ممکن است توانایی کلامی بالایی داشته باشند ولی در استفاده از کلام در موقعیت های اجتماعی مشکل داشته باشند.
گاه ممکن است نقائص ظریفی در کلام این کودکان وجود داشته باشد که تشخیص آن از عهده فرد غیر متخصص خارج است.