۹ اعتراف حال خوب کن!

1- همش حق با من نیست

به طور طبیعی کل ما دوست داریم همیشه حق با ما باشد. این طرز اندیشه باعث می شود این حقیقت را که ما هم ممکن است اشتباه کنیم، قبول نداشته باشیم.

ما از عقیده خودمان دائم درست می گوییم و چنین دیدگاهی بسیاری از مواقع به بها به هم خوردن روابط مان با دیگران یا برپایی استرس و ناراحتی برای خودمان یا آن ها تمام می شود، شرایطی که به هیچ وجه ارزشش را ندارد.

هر موعد که وارد یک بحث شدید از خودتان بپرسید آیا من به راستی انسان خودخواه-خودپسند و خودخواهی نیستم؟ آیا ترجیح می دهم صحیح بگویم یا انسان نکویی باشم؟

2- همیشه همه چیز در مهار من نیست

سعی کنید این رغبت که کل آن چه را در گوشه ها-کناره ها تان می گذرد -کسانی که در گوشه ها-کناره ها تان هستند، موقعیت ها و شرایطی که قبل می آید و اتفاقاتی که می افتد- در مهار داشته باشید، کنار بگذارید.

شاید شما هیچ وقت نتوانید یک شرایط اقتصادی ویژه را قبل بینی کنید یا رفتارهای فردی که در خیابان با شما برخوردی خواهد داشت. این میزان از سعی برای در مهار داشتن کل چیز در زمانی که اتفاقی پیش بینی نشده می افتد، مشکلاتی را برای شما برپایی می کند.

3-همیشه نیاز نیست که شاکی باشم

این که دائم از افراد، شرایط و موقعیت ها شاکی باشید شما را ناراحت و افسرده می کند ولی به خاطر داشته باشید که فرد یا موقعیتی شما را ناراحت نمی کند مگر این که خودتان این پروانه را به آن بدهید.

در واقع این موقعیت ها نیستند که در ما دانستن ناراحتی برپایی می کنند بلکه گونه نگاهی که ما برای دید آن ها گزینش می نماییم این دریافتن را در ما به هستی می آورد. هرگز توان تفکر مثبت را نادیده نگیرید.

4- همش دیگران گناهکار شکست های من نیستند

سعی کنید این رغبت که سایرین را به خاطر داشته ها و نداشته هایتان مورد ملامت و سرزنش پیمان دهید، رها کنید. فکر کردن در این مقوله انرژی زیادی از شما می گیرد.

می توانید این انرژی را در به دوش دریافت بار مسئولیت زندگی تان صرف کنید. در ضمن با این کار، اگر نکوهش های تان فقط جنبه منفی داشته باشد و فقط نقش سایرین را در شکست های تان ببینید، هیچ وقت موعد به بررسی خودتان نخواهد رسید.

5- نباید همش چهره نقادانه به خودم بگیرم

سعی نکنید دائم از کسانی که با شما تفاوت دارند انتقاد کنید. همه ما با یکدیگر تفاوت داریم ولی در این زمینه ها مشترک هستیم: می خواهیم شاد باشیم، از جانب سایرین فهم شویم، همنشین داشته شویم و دوستدار دیگران باشیم. پس ابزارهایی را که دیگران برای رسیدن به این منظور برگزیدن می کنند داوری نکنیم.

6- نباید از حیات بترسم

ترس چیزی نیست جز یک دانستن و هیجان که آن را در ذهن خویش می پرورانیم. به عبارت سایر خوف وجود راستین ندارد بلکه ما آن را خلق می کنیم. خوف تنها در ذهن ما وجود دارد.

اگر گونه احساس درونی مان را اصلاح کنیم، اتفاقاتی که در خارج می افتند روند طبیعی خودشان را طی خواهند کرد. مارک تواین نویسنده انگلیسی سخن جالبی در این مقوله دارد، او می گوید: «من در زندگی سختی های زیادی را بردباری کرده ام در حالی که شمار کمی از این سختی ها واقعاً رخ داده اند.»

چیزی که تواین می خواهد بگوید این است که بسیاری از سختی های زندگی اش فقط در ذهن او هستی داشته اند.

7-نباید همیشه عذر و بهانه بیاورم

همه عذر و بهانه هایی را که معمولا می تراشید در جعبه ای پیمان دهید و آن را بعید بیندازید چون نیازی به آن ها ندارید. بارها رخداد افتاده است که ما خودمان را با عذر و بهانه هایمان محدود کرده ایم.

به جای این که رشد کنیم و سطح خودمان و حیات مان را ارتقا بدهیم، در کذب هایی که به خودمان می گوییم گیر افتاده ایم؛ مدام عذر و بهانه می تراشیم درحالی که 99.9 درصد این عذر و بهانه ها واقعی نیستند و نباید گیر کامیابی های بیشتر ما شوند.

8- نباید بر بنیاد نظر سایرین زندگی کنم

بسیاری از افراد در شرایطی حیات می کنند که زندگی شان متعلق به خودشان نیست. آن ها سعی می کنند طبق آن چه که به نظر سایرین درست است، حیات کنند.

فرهنگی که بسیاری از ما در آن زندگی می کنیم، راه را برای هنجارهایی صاف می کند که باعث می شود ما صدای درونی خودمان را نشنویم و در نتیجه مهار حیات را از دست بدهیم.

با گذشت موعد تدریجا فراموش می کنیم که چه چیزهایی ما را شاد می کند و ما واقعا از زندگی چه می خواهیم. پروانه ندهید عوامل دیگر شما را از مسیری که در آن حرکت می کنید منحرف سازند.

9- نباید در روبرو تغییر مقاومت کنم

بسیاری از ما بارها خواسته‌ایم در حیات مان تغییر برپایی کنیم ولی نتوانسته ‌ایم و در نهایت کل چیز و کل کس را گناهکار دانسته‌ایم ‌جز خودمان.

تغییرات به ما کمک می کنند الی قدم به قدم به جلو حرکت کنیم و شرایط حیات خودمان و نزدیکان مان را شفا ببخشیم.

شاید همه دگرگونی ها جنبه مثبت نداشته باشند اما چیزی که ما باید خودمان را به آن عادت بدهیم مدیریت مقاومت در مساوی تغییر است، این که کوشش کنیم دگرگونی ها مثبت را بپذیریم و با آن ها رویارویی نکنیم.

منبع